सुरेश गुरुङ र सुमिनाको भेट पहाडको एउटा सानो गाउँमा भयो। सुरेश एउटा साधारण तर मनमोहक व्यक्ति थिए, जसको अनुहारमा सधैं मुस्कान देखिन्थ्यो। गाउँको सबैले उनलाई मन पराउँथे, तर उनलाई खासगरी सुमिनाको आँखामा देखिने चमकले भित्रदेखि छोयो। सुमिना पनि गाउँकी सरल र सौम्य केटी थिईन्। उनी पनि सुरेशलाई देख्दा एउटा अनौठो मिठास अनुभव गर्थिन्, जुन उनले पहिले कहिल्यै महसुस गरेकी थिइनन्।
एउटा दिन, गाउँको मेलामा दुबैको नजर जुध्यो। सुरेशले सुमिनाको आँखामा आफूलाई हराउन दियो, अनि त्यो क्षणले उनीहरूबीचको बन्धनलाई झन् गाढा बनायो। उनीहरूबीचको नाता शुरुमा मित्रताको थियो। मेलाहरूमा भेट्ने, साना–साना कुरामा रमाउने, अनि हरेक पलको साथमा एकअर्कालाई अझै राम्रोसँग बुझ्ने।
सुरेशसँग सुमिनाको हाँसो मात्र नभएर आँसु पनि बाँडिन्थ्यो। जब सुमिनाको बुबाको स्वास्थ्य बिग्रियो, सुरेश उनको साथमा दिनरात खटिन थाले। अस्पतालको कुर्सीमा बसी-बसी सुरेशले सुमिनाको हात समाएर ढाडस दिन्थे। त्यस क्षणमा सुमिनाले महसुस गरिन् कि यो पुरुष उनका लागि मात्रै होइन, उनको जीवनको महत्वपूर्ण हिस्सा बन्दै गइरहेको छ।
समय बित्दै गयो, र सुरेशले सुमिनालाई आफ्नो दिलको भावना सुनाउने निर्णय गरे। एउटा चिसो साँझ, जहाँ चारैतिर हरियो डाँडाहरूले घेरेको थियो, सुरेशले सुमिनालाई डाँडाको चुचुरोमा लगेर भनिन्, "तिमी बिना मेरो जिन्दगी अधुरो छ।" सुमिनाको आँखामा आँसु छल्किए तर त्यो आँसु खुसीको थियो। उनले सुरेशको हात समाउँदै भनिन्, "म पनि तिमी बिना बाँच्न सक्दिनँ।"
त्यो दिन उनीहरूको जीवनले नयाँ मोड लियो। गाउँलेहरूबीच उनीहरूको प्रेमकथा चर्चित बन्यो। सबैले उनीहरूको प्रेमको खुलेर प्रशंसा गरे। जीवनमा चाहे जसरी पनि समस्याहरू आए, तर उनीहरू सँगै भए। बुढ्यौलीसम्म पनि उनीहरूले एकअर्कालाई उस्तै माया गर्न कहिल्यै छाडेनन्।
आज पनि गाउँका बाटाहरूमा सुरेश र सुमिनाको प्रेमकथा अमर छ। गाउँका हरेक युवा-युवतीले उनीहरूको कथा सुन्छन् र सच्चा प्रेमको विश्वास गर्छन्।
यो प्रेमकथा केवल एउटा कहानी होइन, जीवनको एउटा सन्देश हो - प्रेमले कुनै पनि बाधालाई जित्न सक्छ, यदि आत्मा सँगै बाँच्न तयार छ।
