सुरेश गुरुङ, एक इमानदार र सरल स्वभावका युवक, सधैं गाउँको हरियालीमा रमाउने गर्थे। उनको जीवनमा धेरै कुरा साधारण थियो, तर उनीभित्रको माया खासै कसैले देखेको थिएन। एकदिन गाउँको मेलामा उनले सुनिशालाई पहिलो पटक देखे। सुनिशा, गाउँकै सुन्दरी, जसको आँखा जति सुन्दर थिए, उनको मन त्यति नै गहिरो थियो। सुरेशको मन तुरुन्तै सुनिशातिर तानियो। उनका लागि संसारमा अब कुनै कुरा महत्त्वपूर्ण थिएन, सिवाय सुनिशाको मुस्कानको।
सुरेशले सुनिशालाई आफ्नो भावना भन्न आँट नगरेको धेरै महिना बितिसकेको थियो। तर प्रत्येक भेटमा, उनकै लागि उनको माया झन् गहिरिँदै गयो। अन्ततः, एकदिन पहाडी बाटोमा दुईको भेट भयो। सुरेशले आँट गरेर सुनिशालाई आफ्नो मनको कुरा भन्न लागे, "तिमी मेरो जीवनको उज्यालो हौ। तिमी बिना म यो संसार कल्पना गर्न सक्दिनँ।" सुनिशा केही बेर स्तब्ध रहिन्, तर उनको आँखामा पनि सुरेशप्रति माया थियो। उनले मुस्कुराउँदै भनिन्, "मलाई थाहा थियो, सुरेश, म पनि तिमीलाई माया गर्छु।"
दुवैले आफ्नो प्रेमलाई गोप्य राखे। सुनिशाको परिवारले उनको विवाह अर्को धनी घरको केटासँग गराउन चाहन्थ्यो। सुनिशालाई यो कुरा सहन गाह्रो थियो, तर उनले सुरेशलाई बचन दिइन्, "म कहिल्यै अरूसँग बिहे गर्ने छैन।"
समय बित्दै गयो। दुबैलाई लाग्थ्यो कि उनीहरूले आफ्नो माया पक्का गर्ने दिन आउनेछ, तर भाग्यले उनीहरूको सपना चकनाचुर पार्न लागेको थियो। सुनिशाको विवाहको दिन नजिकिँदै थियो, र सुरेशले केही गर्न सकेनन्। अन्ततः, विवाहको दिन, सुनिशाले सुरेशलाई भेटेर भनिन्, "मसँग यो संसार छोड्न अरु कुनै विकल्प छैन।"
त्यो रात, सुनिशाले घरबाट भाग्ने योजना बनाए। सुरेशले सुनिशालाई भेट्न पहाडको जंगलमा जाने बाटो रोजे। तर, दुर्भाग्यवश, उनीहरू कहिल्यै भेट्न सकेनन्। सुनिशा पहाडको बाटोमा चिप्लेर खसीन्, र त्यो दुर्घटनाले उनको जीवन समाप्त भयो।
सुरेशले सुनिशाको नाम लिँदै रोएर त्यहीँ भुइँमा लडे। उनी अब जीवनमा केही बाँकी छैन भन्ने सोच्दै, सुनिशाको सम्झनामा उनी गाउँबाट टाढा गुमनाम भए।
आज, गाउँमा सुरेश गुरुङ र सुनिशाको प्रेमकथा दुखद् रुपमा सम्झिन्छन्। गाउँलेहरू भन्छन्, उनीहरूको आत्मा अझै पनि पहाडको बटुवामा सँगै घुम्दैछ, जहाँ उनीहरूको प्रेम अधुरो रह्यो।
यो कथा मात्र प्रेमको होइन, यो भाग्यको निर्दयी खेल र माया प्रति आत्मसमर्पणको कथा हो, जसले जीवनभरको पीडा र सम्झना छोडेर जान्छ।